Μα τι στην ευχή συμβαίνει;

Λίγα πράγματα με έχουν σοκάρει στην ζωή μου τόσο πολύ όσο το αίσθημα της γέννησης του πρώτου μου παιδιού. Και σε σχέση με αυτό, το σοκ ήταν διπλό. Αφ’ ενός είναι το ίδιο το αίσθημα ή καλυτερα η αίσθηση η οποία θεωρώ ακόμα και τώρα αδύνατον να περιγραφεί με λόγια. Είναι κάτι που με πλημμύρισε, μου πήρε το μυαλό, με γέμισε ευφορία, με γέμισε δάκρυα που ακόμα και τωρα επιστρεφουν όταν γυρίζω έστω και νοητά παλι εκει, 10 σχεδόν χρόνια πίσω. Είναι η πρώτη φορά στην ζωή μου που πραγματικά αισθάνθηκα πως αγαπώ κάποιον άλλον άνθρωπο περισσότερο από τον εαυτό μου. Δεν ήξερα ότι κάτι τέτοιο είναι δυνατόν και σίγουρα δεν ήξερα πως είναι. Μέχρι εκείνη την ημέρα τουλάχιστον. Το δεύτερο κομμάτι του σοκ ήρθε απο την διαπίστωση πως τίποτα δεν είχε τελικα καταφέρει να με προετοιμάσει για κάτι τετοιο. Οσο και αν είχα διαβάσει και εκπαιδευτεί πιο πριν γι αυτο, τίποτα για αυτά που έζησα δεν με είχαν κάνει σοφότερο και σίγουρα τίποτα δεν με είχε εφοδιάσει με την αυτοπεποιθηση που τόσο χρειαζόμασταν (εγώ και η μαμά) εκεινη την στιγμη.

Ομως δεν υπήρχε και πολύς χρόνος για χαλάρωση, ένα μωρό γεννήθηκε, το δικό μας μωρό και τώρα πρέπει να εφαρμόσουμε όλα όσα διαβάσαμε για να του δώσουμε ότι καλύτερο μπορούμε. Και είχαμε διαβάσει αρκετά. Και ενώ όλα ήταν ξεκάθαρα πριν δει αυτο το μουτράκι το φως αυτού του κόσμου, ξαφνικά όλα μπερδεύτηκαν.

Το μωρό πρέπει να το αφήσεις να κλαίει, γιατι έτσι μαθαίνει. Το μωρό δεν πρεπει να το αφησεις ούτε δευτερόλεπτο να κλάψει. Τους πρώτους μήνες πρεπει να ειναι κολλημένο πανω στην μαμά, όποτε ζητάει φαγητό, επαφή, μια ματιά πρέπει να το έχει αμέσως. Μα δεν γίνεται, αφού έτσι θα γίνει χειριστικό και θα σε ελέγχει. Θα πρέπει λοιπόν να κοιμάται στο κρεβάτι του από την αρχή, να μαθει οτι δεν γινεται με την μαμα και τον μπαμπα συνέχεια και πολύ σύντομα, αν οχι εξ αρχής, να παει στο δωμάτιό του. Εκτός βέβαια και αν ακολουθήσεις την άλλη προσέγγιση, που μάλλον ακουγεται πιο σωστή για το μωρό. Πως δηλαδή θα κοιμάται στο κρεβάτι μας μέχρι να αποφασίσει μόνο του να φύγει! Αδύνατον να αποφασίσεις τι τελικά πρέπει να κάνεις. Βέβαια γίνεται και χειρότερο. Διότι αν τελικά αποφασίσεις αντιλαμβάνεσαι πως το έτερον ήμισυ ίσως και να έχει άλλη γνώμη. Η μπορεί να έχει την ίδια γνώμη αλλά αλλιως να την εφαρμόζει. Η ακόμα και να μην έχει καμία γνώμη και να πορεύεται με βάση το ένστικτο. Άλλωστε ποιος είμαι εγώ και οι ακαδημαϊκές μου γνώσεις μπροστά στο ένστικτο της μάνας; Και τέλος πάντων γιατί μαλώνουμε συνέχεια; Το μωρό δεν θα έφτιαχνε την σχέση μας; Δεν θα γέμιζε τα κενά μας;  

Οι μέρες περνάνε και άλλες φορές πέφτεις για ύπνο με ένα χαμόγελο ικανοποίησης ενώ άλλες, συνήθως τις περισσότερες, δεν μπορείς να πιστέψεις πόσο λάθος τα έκανες όλα πάλι. Αφού το χω διαβάσει σε τόσα βιβλία, όταν το παιδί μου μιλάει πρέπει να αφήνω στην άκρη το λάπτοπ ή ότι άλλο κάνω, και να του απαντώ δίνοντας του όλη μου την προσοχή. Γιατί πάλι του απαντούσα στον αυτόματο, και πως στην ευχή το κατάλαβε πάλι; Κάθε φορά που το νήπιο αποζητήσει την προσοχή σου και δεν την παρει το μήνυμα γι αυτο είναι σαφές. Δεν μ αγαπάς! Δεν αξίζω! Και αυτό το μήνυμα δεν ειναι κατι που μπορείς να στείλεις και μετά να ξε-στείλεις. Δεν εχει undo. Και αν το στέλνεις συνέχεια; Και αν δεν το καταλαβαίνεις καν; Μα δεν μπορώ να είμαι συνέχεια διαθέσιμος. Δουλεύω. Για να προσφέρω σε όλους μας. Αν δεν είναι αυτό ένδειξη αγάπης τότε τι είναι; Και τέλος πάντων γιατι σκέφτομαι, μιλάω και πράττω σαν τον πατέρα μου; Δεν είχα αποφασίσει πως δεν θα γίνω σαν και εκείνον; Εντάξει εκεινος τόσο ήξερε τόσο έκανε. Αλλά εγώ ξέρω πολύ περισσότερα! Οχι; Μα τι στην ευχή συμβαίνει; Αφού τα είχα προγραμματίσει και προετοιμάσει όλα τόσο σχολαστικά.

Κάποιοι μπορεί να ταυτίζονται περισσότερο ή λιγότερο με τα παραπάνω. Αυτή είναι η δική μου πραγματική ιστορία και σίγουρα ο καθένας έχει την δική του. Μπορεί σε κάποια σημεία να ταυτιζόμαστε και σε άλλα όχι. Ένα όμως είναι σίγουρο, πως από την στιγμή που γεννιέται ένα μωρό αλλάζουν πολλά και αλλάζουν με απρόβλεπτο τρόπο. Διαταράσσεται η σχέση του ζευγαριού καθώς και η εσωτερική ισορροπία του κάθε γονιού. Ξεκινάει το ταξίδι της ανατροφής ενός ανθρώπου το οποίο θα κρατήσει αρκετά χρόνια. Και αυτό το ταξίδι θα σε βάλει πολλές φορές σε διαδικασία εσωτερικής αναζήτησης αλλά και αμφισβήτησης. 

Το παρόν είναι το πρώτο άρθρο μιας σειράς από κείμενα με θεματολογία σχετική με την γέννηση ενός παιδιού και τον αντίκτυπο θετικό και αρνητικό που μπορεί να έχει κάτι τέτοιο στην ζωή μιας νέας οικογένειας. Τις προκλήσεις σε σχέση με την διαπαιδαγώγηση καθώς και τις σχέσεις μεταξύ όλων των μελών της οικογένειας. Είναι βαθιά μας πεποίθηση πως δεν υπάρχει μια και μοναδική άκαμπτη προσέγγιση στο θέμα της ανατροφής και διαπαιδαγώγησης η οποία να ταιριάζει σε όλους. H ιδιοσυγκρασία των γονιών, η σχέση και και το επίπεδο επικοινωνίας μεταξύ τους, η συναισθηματική ωριμότητα του καθενός αλλά και η ιδιοσυγκρασία του ίδιου του παιδιού είναι μεταξύ άλλων παράγοντες που πρέπει πάντα να λαμβάνονται υπόψη όταν πρόκειται κάποιος να πάρει μια απόφαση σχετικά με το πως θα ήθελε να μεγαλώσει το παιδί του. Ακόμα και με τις καλύτερες προθέσεις, η επιλογή μιας συγκεκριμένης προσέγγισης η οποία είναι αντίθετη με την ιδιοσυγκρασία των γονιών ή ασύμβατη με τα δικά τους βιώματα μπορεί να φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα. Διπλά μηνύματα, άλλα λέω και άλλα κάνω ή άλλα λέω σήμερα και άλλα αύριο ή άλλα λέει ο μπαμπάς και άλλα η μαμά, είναι αρκετά συχνό φαινόμενο σε αυτές τις περιπτώσεις. Και αυτά μπερδεύουν το παιδί και πολλές φορές γεμίζουν απογοήτευση και ενοχή τους γονείς σε βαθμό όπου όλο αυτό δεν λειτουργεί σωστά για κανέναν. 

Η προσέγγισή μας στον ‘δίαυλο΄, στα πλαίσια της συμβουλευτικής γονέων και των ομάδων γονέων, είναι να βοηθήσουμε τους γονείς να αντιληφθούν τα παραπάνω και να αποκτήσουν μια καλύτερη κατανόηση του πως και γιατί συμβαίνουν αυτά που τους προβληματίζουν. Επίσης να εκπαιδευτούν έτσι ώστε να είναι σε θέση πραγματικά να υποστηρίξουν την επιλογή τους όσον αφορά τον τρόπο που θέλουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και ταυτόχρονα να βελτιωθούν οι σχέσεις και η επικοινωνία μεταξύ όλων. Σίγουρα υπάρχουν πολλές προκλήσεις ειδικά στην περίπτωση όπου υπάρχει κάποια διάγνωση ή άλλου είδους δυσκολία. Εκεί μπορεί να χρειαστεί πολύ ειδικός χειρισμός και πιο εντατική υποστήριξη, όμως οι βασικές αρχές παραμένουν ίδιες και βασίζονται στην βαθύτερη κατανόηση του συστήματος της οικογένειας, με τις όποιες δυσκολίες της, και την εφαρμογή μιας πιο λειτουργικής γονεϊκής προσέγγισης.